Frozen Schouder: Oorzaken, Symptomen en Effectieve Behandelingen voor Pijnverlichting!

Een frozen shoulder kan een verontrustende en pijnlijke ervaring zijn die veel mensen treft, vaak zonder duidelijke oorzaak. Deze aandoening, officieel bekend als adhesive capsulitis, kan invloed hebben op je dagelijkse leven en je vermogen om eenvoudige taken uit te voeren. Maar wat zijn precies de oorzaken van deze pijnlijke aandoening? En welke symptomen zijn kenmerkend voor een bevroren schouder? In dit artikel duiken we diep in de wereld van de frozen shoulder, verkennen we de meest voorkomende oorzaken, en bespreken we de symptomen die je niet kunt negeren. Bovendien presenteren we effectieve behandelingen die je kunnen helpen om pijn te verlichten en de mobiliteit te herstellen. Of je nu al langere tijd last hebt van deze aandoening of gewoon nieuwsgierig bent, dit artikel biedt je waardevolle inzichten en praktische tips voor een betere toekomst zonder pijn.

Wat is een frozen shoulder?

Een frozen shoulder, ook wel bekend als adhesive capsulitis, is een aandoening waarbij de schouder stijf en pijnlijk wordt. Dit komt door ontsteking en verdikking van het gewrichtskapsel, dat het schoudergewricht omhult. Het gewrichtskapsel speelt een cruciale rol in het stabiliseren van het schoudergewricht en het mogelijk maken van soepele bewegingen. Wanneer dit kapsel ontstoken raakt, kan het leiden tot aanzienlijke stijfheid en pijn, waardoor dagelijkse activiteiten moeilijk of zelfs onmogelijk worden.

Een frozen shoulder is een ‘self-limiting disease’ die zich kenmerkt door pijn in de schouder en bovenarm, gevolgd door een geleidelijk verlies van zowel actieve als passieve beweeglijkheid van het schoudergewricht. Deze stijfheid is het gevolg van een diffuse ontsteking van het synoviale membraan en progressieve fibrosering, wat uiteindelijk leidt tot een contractuur van het gehele glenohumerale gewrichtskapsel.

De bewegingsbeperking betreft álle richtingen, maar is diagnostisch relevant wanneer er minimaal 25% verlies in minstens twee vlakken is, en meer dan 50% verlies in exorotatie vanuit de neutrale stand, vergeleken met de niet-aangedane zijde. Deze beperking moet minstens een maand stabiel of progressief aanwezig zijn.

Het verloop van een frozen shoulder kan in drie fasen worden onderverdeeld: de bevriezingsfase, de bevroren fase en de ontdooifase. Tijdens de bevriezingsfase begint de pijn en stijfheid, en deze fase kan enkele maanden duren. In de bevroren fase neemt de pijn meestal af, maar de stijfheid blijft en kan zelfs verergeren, deze fase kan ook enkele maanden aanhouden. Ten slotte, in de ontdooifase, begint de schouder langzaam weer mobieler te worden en kan de normale functie uiteindelijk hersteld worden, hoewel dit proces vaak nog langer kan duren.

Hoe vaak komt het voor?

De exacte incidentie van primaire, idiopathische frozen shoulder is lastig vast te stellen, maar wordt geschat op 2 tot 5%. Opvallend is dat bij 6 tot 17% van de patiënten binnen vijf jaar ook de andere schouder wordt aangedaan. Bilaterale gevallen (tegelijk links én rechts) komen in 14% van de gevallen voor. Een herhaling in dezelfde schouder is zeldzaam.

De aandoening treft voornamelijk mensen tussen de 40 en 65 jaar, met een piek rond het 56e levensjaar. Vrouwen zijn iets vaker getroffen dan mannen en de niet-dominante schouder is vaker aangedaan. Mensen met diabetes mellitus lopen een verhoogd risico: tot 36% bij insulineafhankelijke diabetici.

Frozen shoulder komt dus vaker voor bij mensen tussen de 40 en 60 jaar en treft vrouwen vaker dan mannen. Hoewel de exacte oorzaak vaak onbekend is, zijn er verschillende factoren die het risico op het ontwikkelen van deze aandoening kunnen verhogen. Het is een slopende aandoening die aanzienlijke impact kan hebben op het dagelijks leven, waardoor het belangrijk is om de oorzaken, symptomen en behandelingen goed te begrijpen.

Het Ontstaansmechanisme

In de vroege fase van FS wordt de aandoening vaak verward met andere pijnsyndromen zoals subacromiale bursitis of tendinopathieën. De eerste symptomen zijn hevige, scherpe pijn (vaak >7 op een pijnschaal van 0-10), vooral 's nachts en in rust. Deze pijn wordt veroorzaakt door een steriele ontstekingsactiviteit zonder bacteriële oorzaak.

De progressieve verstijving van het gewrichtskapsel beïnvloedt ook de omringende structuren: spieren, zenuwen, fascie en bindweefsel. Dit vormt samen een functioneel geheel: de Humero Scapular Motion Interface (HSMI). De langdurige bewegingsbeperking leidt tot verstoring van de glij- en smeereigenschappen van deze structuren, met impact op zowel mobiliteit als pijnbeleving.

Fasen van een Frozen Shoulder

FS kent een klassiek beloop in drie fasen:

1. Freezing (Pijnlijke) Fase – 2 tot 9 maanden

• Hevige, toenemende pijn zonder duidelijk trauma.
• Nachtelijke pijn is typisch.
• Beperkt effect van pijnmedicatie.
• Begin van bewegingsbeperking.

2. Frozen (Stijve) Fase – 4 tot 12 maanden

• Pijn neemt af, stijfheid blijft of verergert.
• Exorotatie vaak sterk beperkt.
• Pijn alleen bij eindstandige bewegingen.

3. Thawing (Herstel) Fase – 12 tot 24 maanden (soms langer)

• Beweging keert langzaam terug.
• Volledig herstel kan meer dan 30 maanden duren.
• Beperking kan deels blijven.

Binnen de freezing fase worden twee subfasen onderscheiden via artroscopie. In de eerste 3 maanden is er vooral hypervasculaire synovitis zonder blijvende kapselschade. Vanaf maand 3 tot 9 ontstaat fibrosering van het kapsel en wordt de bewegingsbeperking permanent zichtbaar.

Primaire vs. Secundaire Frozen Shoulder

• Primair (idiopathisch): Geen duidelijke oorzaak; spontaan ontstaan.
• Secundair: Ontstaat na trauma, operatie of immobilisatie, bijvoorbeeld na een schouderoperatie.

Oorzaak Nog Niet Volledig Begrijpen

De exacte oorzaak van FS is nog onduidelijk. Er wordt een rol verondersteld voor ontstekingsmediatoren zoals cytokines, die een langdurige en overmatige immuunreactie in het kapsel opwekken. Deze reactie kan zowel spontaan ontstaan als getriggerd worden door microtrauma.

Samengevat

• FS treft vooral vrouwen tussen 40–65 jaar (piek: 56 jaar).
• Niet-dominante zijde is vaker aangedaan.
• Grote kans op bilaterale betrokkenheid bij diabetici.
• Langdurig verloop (gemiddeld 30 maanden) met vaak blijvende restbeperkingen.
• Multifactoriële pathologie met betrokkenheid van gewricht, zenuwen en fascia.
• Diagnostiek vereist duidelijk ROM-verlies, vooral in exorotatie.

Oorzaken van een bevroren schouder

Een van de meest voorkomende oorzaken van een frozen shoulder is een schouderblessure of operatie. Wanneer de schouder enige tijd immobiel is, kan het gewrichtskapsel ontstoken en stijf worden, wat leidt tot de symptomen van een bevroren schouder. Deze immobilisatie kan het gevolg zijn van een fractuur, een schouderoperatie, of zelfs langdurige bedrust waarbij de schouder niet voldoende wordt bewogen.

Daarnaast kunnen systemische aandoeningen zoals diabetes een rol spelen bij het ontstaan van een bevroren schouder. Mensen met diabetes hebben een hoger risico op het ontwikkelen van deze aandoening, hoewel de reden hiervoor niet volledig begrepen is. Het wordt aangenomen dat chronische hoge bloedglucosewaarden bijdragen aan veranderingen in het bindweefsel, wat kan leiden tot problemen in het schoudergewricht.

Andere aandoeningen zoals schildklierproblemen, Parkinson en hartziekten kunnen ook bijdragen aan het risico op een frozen shoulder. Bovendien kan een bevroren schouder soms zonder duidelijke oorzaak optreden, wat bekend staat als idiopathische adhesive capsulitis. Dit kan bijzonder frustrerend zijn voor degenen die getroffen zijn, omdat er geen duidelijke aanleiding of preventieve maatregel is.

Symptomen van een frozen shoulder

De symptomen van een frozen shoulder zijn meestal progressief en kunnen in verschillende fasen worden ingedeeld. In de eerste fase, de bevriezingsfase, begint de schouder pijn te doen en stijf te worden. Deze pijn kan eerst mild zijn, maar neemt vaak toe naarmate de stijfheid toeneemt. De pijn is meestal erger 's nachts en kan het moeilijk maken om te slapen.

Tijdens de bevroren fase neemt de pijn meestal af, maar de stijfheid blijft en kan zelfs verergeren. In deze fase wordt het steeds moeilijker om de schouder te bewegen, wat dagelijkse activiteiten zoals aankleden, autorijden en het tillen van voorwerpen aanzienlijk kan beperken. Deze stijfheid kan zo ernstig zijn dat zelfs eenvoudige bewegingen zoals het reiken naar een bovenste plank onmogelijk worden.

In de ontdooifase begint de schouder langzaam weer mobieler te worden. De stijfheid neemt geleidelijk af en de normale functie kan uiteindelijk hersteld worden. Deze fase kan echter lang duren en vereist vaak geduld en doorzettingsvermogen van de patiënt. Het is belangrijk om tijdens deze fase te blijven werken aan oefeningen en fysiotherapie om de mobiliteit te bevorderen en terugval te voorkomen.

Risicofactoren voor het ontwikkelen van een frozen shoulder

Verschillende risicofactoren kunnen bijdragen aan de kans op het ontwikkelen van een frozen shoulder. Een van de belangrijkste risicofactoren is leeftijd. Mensen tussen de 40 en 60 jaar hebben een hoger risico, waarbij vrouwen vaker getroffen worden dan mannen. Het lijkt erop dat hormonale veranderingen een rol kunnen spelen in het verhoogde risico bij vrouwen.

Systemische aandoeningen zoals diabetes zijn ook sterk geassocieerd met een verhoogd risico op een frozen shoulder. Mensen met diabetes hebben een verhoogde kans op het ontwikkelen van deze aandoening, mogelijk als gevolg van veranderingen in het bindweefsel veroorzaakt door chronisch hoge bloedglucosewaarden. Bovendien kunnen andere aandoeningen zoals schildklierproblemen, hartziekten en Parkinson ook bijdragen aan het risico.

Een geschiedenis van schouderblessures of operaties kan ook het risico op een frozen shoulder verhogen. Wanneer de schouder enige tijd immobiel is, zoals na een operatie of blessure, kan het gewrichtskapsel ontstoken en stijf worden, wat leidt tot de symptomen van een frozen shoulder. Langdurige immobilisatie van de schouder, bijvoorbeeld door bedrust, kan eveneens bijdragen aan het risico.

Diagnose van een frozen shoulder

Een frozen shoulder wordt meestal gediagnosticeerd op basis van medische geschiedenis en lichamelijk onderzoek. De arts zal vragen naar de symptomen, zoals pijn en stijfheid, en naar de tijdsduur en het verloop van deze symptomen. Het is belangrijk om de arts te informeren over eventuele eerdere schouderblessures, operaties of systemische aandoeningen die van invloed kunnen zijn.

Tijdens het lichamelijk onderzoek zal de arts de mobiliteit van de schouder testen door de arm in verschillende richtingen te bewegen. De mate van stijfheid en pijn bij het bewegen van de schouder kan helpen om de diagnose te bevestigen. De arts kan ook vragen om specifieke bewegingen uit te voeren om te beoordelen hoe beperkt de schouder is.

In sommige gevallen kan beeldvorming zoals röntgenfoto's, MRI of echografie worden gebruikt om andere oorzaken van schouderpijn uit te sluiten, zoals artritis of een gescheurde rotator cuff. Deze beeldvormingsmethoden kunnen helpen om een volledig beeld te krijgen van de toestand van het schoudergewricht en eventuele onderliggende problemen te identificeren.

Prognose: een self-limiting aandoening

Frozen shoulder staat bekend als een ‘self-limiting disease’. Dat wil zeggen: het gaat in de meeste gevallen vanzelf over, zonder dat chirurgische ingrepen nodig zijn. De gemiddelde hersteltijd bedraagt ongeveer 30 maanden, maar dit kan sterk variëren. De primaire (idiopathische) vorm herstelt doorgaans binnen 1 tot 5 jaar. Ook de secundaire vorm, die voortkomt uit een duidelijke oorzaak (bijvoorbeeld trauma of systemische aandoening), herstelt meestal vanzelf, al kunnen ernstige herstelbelemmerende factoren het proces flink vertragen of zelfs stagneren (Vermeulen et al., 2017).

Risicofactoren: wie loopt er meer kans?

Bij secundaire, posttraumatische vormen van FS is er vaak sprake van meerdere predisponerende factoren:

• Trauma: Zelfs een minimaal letsel kan aanleiding geven tot een frozen shoulder.
• Operaties buiten de schouderregio (zoals hartoperaties of cervicale ingrepen) verhogen de kans aanzienlijk (Rockwood, 1998).
• Immobilisatie en spierverlamming van de schoudergordel vormen belangrijke risicofactoren.
• Diabetes mellitus: Personen met diabetes hebben een opvallend hoge incidentie (10–36%) (Dias, 2005).
• Andere aandoeningen zoals de ziekte van Parkinson, schildklieraandoeningen, Dupuytren-contractuur, CVA, hart- en longfalen, en bepaalde tumoren zijn zeldzamer, maar wel relevant (Kelly et al., 2013).
• Leeftijd en geslacht: FS komt vaker voor bij vrouwen tussen de 40 en 65 jaar en bij personen met een eerder doorgemaakte FS aan de andere arm.

Behandeling per fase van het ziektebeloop

De behandeling van FS hangt nauw samen met de fase waarin de aandoening zich bevindt:

1. Freezing fase (pijnlijke beginfase)

• Doel: Pijndemping.
• Aanpak: Corticosteroïdeninjecties zijn effectief bij veel pijn in rust; fysiotherapie is gericht op pijnvrije mobilisatie.
• Oefenen: Voorzichtig, binnen de pijngrens. Dagelijks kortdurende oefeningen gericht op anteflexie, exorotatie, endorotatie en horizontale adductie zijn aanbevolen.

2. Frozen fase (stijve fase)

• Doel: Behoud van functionaliteit.
• Aanpak: Minder focus op ontstekingsremming, meer op passieve mobilisatie.
• Oefenen: Geleidelijke intensivering van het oefenprogramma.

3. Thawing fase (herstelfase)

• Doel: Verbetering van mobiliteit.
• Aanpak: Agressieve stretching, frequent oefenen in alle eindstanden.
• Oefenen: Zowel open, semi-gesloten als gesloten keten oefeningen met nadruk op proprioceptie en centrering.

Corticosteroïdeninjecties: timing is cruciaal

Corticosteroïdeninjecties blijken vooral effectief in de beginfase. Vroegtijdige toediening remt het ontstekingsproces (synovitis) en voorkomt verdere fibrosering van het gewrichtskapsel. Hoge doseringen geven betere pijnverlichting op de korte termijn. De combinatie met fysiotherapie vergroot het effect.

Herstelbelemmerende factoren: de 'emmermetafoor'

Het herstel kan worden vertraagd door meerdere factoren die in vijf lagen zijn onderverdeeld:

1. Disposities: zoals hyper- of hypomobiliteit en gewrichtsblokkades.
2. Circulatoire belemmeringen: o.a. door oedeem, thoracale obstructies of slechte trofische omstandigheden.
3. Onaangepast bewegingsgedrag: te weinig, te veel of verkeerd bewegen.
4. Systeemaandoeningen: o.a. diabetes, schildklieraandoeningen, roken en medicatie.
5. Negatieve stress: langdurige stress zonder controle leidt tot verhoogde cortisolwaarden en verminderde weerstand.

Het herkennen en adresseren van deze factoren is essentieel voor herstelversnelling.

Behandelstrategie afgestemd op reactiviteit

De intensiteit van de behandeling wordt bepaald aan de hand van de mate van reactiviteit:

• Hoge reactiviteit: Zeer pijnlijke fase; oefeningen enkel pijnvrij, rustige centrerende bewegingen, isometrisch of met hulp van de gezonde arm.
• Matige reactiviteit: Acceptatie van kortdurende napijn; progressieve mobilisatie toegestaan.
• Lage reactiviteit: Focus op intensieve actieve rekoefeningen richting eindstanden, 7 dagen per week, meerdere keren per dag, met gebruik van de ‘24-uurs regel’.

Educatie en begeleiding: cruciaal voor succes

Goede voorlichting is essentieel. De patiënt moet begrijpen:

• Wat de aandoening inhoudt.
• Hoe lang het duurt.
• Wat de oorzaak is.
• Wat men zelf kan doen.
• Wat de gevolgen zijn voor dagelijks leven.

Uniformiteit tussen zorgverleners, het betrekken van naasten en transparante communicatie (zoals het delen van rapportages met patiënt en verwijzer) helpen stress te verlagen en herstel te bevorderen.

Effectieve behandelingen voor pijnverlichting

Er zijn verschillende behandelingen beschikbaar om de pijn van een frozen shoulder te verlichten en de mobiliteit te herstellen. Een van de meest gebruikte behandelingen is fysiotherapie, waarbij specifieke oefeningen worden uitgevoerd om de schouder te helpen weer mobieler te worden. Deze oefeningen zijn gericht op het langzaam en veilig stretchen van het gewrichtskapsel en het verbeteren van de bewegingsvrijheid.

Naast fysiotherapie kunnen ontstekingsremmende medicijnen, zoals ibuprofen of naproxen, helpen om de pijn en ontsteking te verminderen. In sommige gevallen kan de arts ook corticosteroïden injecteren in het schoudergewricht om de ontsteking snel te verlichten en de mobiliteit te verbeteren. Deze injecties kunnen effectief zijn, maar worden vaak gebruikt in combinatie met fysiotherapie voor het beste resultaat.

Bij ernstige gevallen kan een chirurgische ingreep nodig zijn om het gewrichtskapsel losser te maken en de bewegingsvrijheid te herstellen. Dit kan worden gedaan via arthroscopische chirurgie, waarbij kleine instrumenten door kleine incisies in de schouder worden ingebracht. Deze ingreep kan effectief zijn, maar wordt meestal overwogen als andere behandelingen niet succesvol zijn.

Fysiotherapie en oefeningen voor een frozen shoulder

Fysiotherapie speelt een cruciale rol in het herstelproces van een frozen shoulder. Een fysiotherapeut kan een op maat gemaakt oefenprogramma ontwikkelen dat is afgestemd op de specifieke behoeften en beperkingen van de patiënt. Deze oefeningen zijn bedoeld om de schouder geleidelijk te stretchen en de kracht en mobiliteit te verbeteren.

Een van de meest voorgeschreven oefeningen voor een frozen shoulder is de pendeloefening. Hierbij laat de patiënt de schouder ontspannen en beweegt de arm langzaam in kleine cirkels, waarbij de zwaartekracht helpt om het gewrichtskapsel te stretchen. Deze oefening kan worden uitgevoerd met lichte gewichten om het effect te vergroten.

Andere effectieve oefeningen zijn de muurklimoefening en de schouderstretch. Bij de muurklimoefening plaatst de patiënt de vingers tegen een muur en beweegt de hand langzaam omhoog, alsof hij een ladder beklimt. Dit helpt om de schouder te stretchen en de bewegingsvrijheid te vergroten. Bij de schouderstretch wordt de arm over de borst getrokken en vastgehouden om het gewrichtskapsel te stretchen.

Medicatie en alternatieve behandelingen

Naast fysiotherapie kunnen medicijnen een belangrijke rol spelen bij het verlichten van de pijn en ontsteking van een frozen shoulder. Ontstekingsremmende medicijnen zoals ibuprofen en naproxen zijn vaak de eerste keuze en kunnen effectief zijn bij het verminderen van de symptomen. In sommige gevallen kan de arts ook corticosteroïden injecteren in het schoudergewricht voor snelle pijnverlichting.

Alternatieve behandelingen zoals acupunctuur en chiropractie kunnen ook nuttig zijn voor sommige patiënten. Acupunctuur, waarbij dunne naalden op specifieke punten in het lichaam worden geplaatst, kan helpen om de pijn te verminderen en de bloedcirculatie te verbeteren. Chiropractie, waarbij de chiropractor de schouder manipuleert, kan helpen om de mobiliteit te verbeteren en de pijn te verlichten.

Andere alternatieve behandelingen zoals massage en hydrotherapie kunnen ook gunstig zijn. Massage kan helpen om de spieren rondom het schoudergewricht te ontspannen en de bloedcirculatie te verbeteren, wat kan bijdragen aan pijnverlichting. Hydrotherapie, waarbij oefeningen in warm water worden uitgevoerd, kan helpen om de stijfheid te verminderen en de mobiliteit te verbeteren.

Preventieve maatregelen voor een frozen shoulder

Hoewel het niet altijd mogelijk is om een frozen shoulder te voorkomen, zijn er enkele maatregelen die je kunt nemen om het risico te verminderen. Regelmatige fysieke activiteit en oefeningen kunnen helpen om de schouder gezond en mobiel te houden. Het is belangrijk om de schouder regelmatig te bewegen en te stretchen, vooral na een blessure of operatie.

Als je diabetes hebt, is het belangrijk om je bloedglucosewaarden onder controle te houden. Chronisch hoge bloedglucosewaarden kunnen bijdragen aan veranderingen in het bindweefsel, wat het risico op een bevroren schouder kan verhogen. Het is belangrijk om regelmatig medische controles te ondergaan en je diabetes goed te beheren.

Daarnaast is het belangrijk om goed voor je schouder te zorgen en blessures te voorkomen. Vermijd activiteiten die overmatige belasting van de schouder veroorzaken en zorg ervoor dat je schouder goed ondersteund wordt tijdens fysieke activiteiten. Als je een schouderblessure hebt, is het belangrijk om deze goed te behandelen en te zorgen voor voldoende rust en herstel.

Conclusie en advies voor verdere stappen

Een frozen shoulder kan een verontrustende en pijnlijke ervaring zijn, maar met de juiste kennis en behandeling is herstel mogelijk. Het is belangrijk om de oorzaken en symptomen van deze aandoening goed te begrijpen en de juiste stappen te ondernemen voor diagnose en behandeling. Fysiotherapie, medicatie en alternatieve behandelingen kunnen allemaal bijdragen aan pijnverlichting en herstel van mobiliteit.

Als je symptomen van een frozen shoulder ervaart, is het belangrijk om zo snel mogelijk medische hulp te zoeken. Een arts kan je helpen om de juiste diagnose te stellen en een effectief behandelplan op te stellen. Het is ook belangrijk om preventieve maatregelen te nemen om het risico op een bevroren schouder te verminderen.

Met geduld en doorzettingsvermogen is het mogelijk om de pijn van een bevroren schouder te verlichten en de normale functie van de schouder te herstellen. Door regelmatig te werken aan oefeningen en fysiotherapie, en door goed voor je schouder te zorgen, kun je een betere toekomst zonder pijn bereiken.

FAQ – Frozen Schouder: Oorzaken, Symptomen en Effectieve Behandelingen

1. Wat is een frozen shoulder?

Een frozen shoulder, ofwel adhesive capsulitis, is een aandoening waarbij het schoudergewricht stijf en pijnlijk wordt door ontsteking en verdikking van het gewrichtskapsel. Hierdoor wordt bewegen lastig of zelfs onmogelijk.

2. Hoe verloopt een frozen shoulder?

Een frozen shoulder ontwikkelt zich doorgaans in drie fasen:

• Bevriezingsfase: Pijn begint en de schouder wordt geleidelijk stijver (enkele maanden).
• Bevroren fase: De pijn vermindert, maar de stijfheid blijft of verergert (maandenlang).
• Ontdooiingsfase: De beweeglijkheid verbetert langzaam en de schouder herstelt geleidelijk (kan meer dan een jaar duren).

3. Wat zijn de oorzaken van een bevroren schouder?

• Immobilisatie na een blessure of operatie.
• Systemische aandoeningen zoals diabetes, schildklierproblemen, Parkinson of hartziekten.
• In sommige gevallen is de oorzaak onbekend (idiopathisch).

4. Welke symptomen horen bij een frozen shoulder?

• Pijn, vooral ’s nachts.
• Progressieve stijfheid van de schouder.
• Moeite met dagelijkse handelingen zoals aankleden of iets van een plank pakken.
• Beperkte bewegingsvrijheid in alle richtingen.

5. Wie loopt het meeste risico?

• Personen tussen de 40 en 60 jaar.
• Vrouwen lopen meer risico dan mannen.
• Mensen met diabetes of andere chronische aandoeningen.
• Personen die recent een schouderoperatie of blessure hebben gehad.

6. Hoe wordt een frozen shoulder vastgesteld?

Door:

• Lichamelijk onderzoek van de schouderbeweging.
• Medische geschiedenis.
• Beeldvorming zoals röntgenfoto’s, MRI of echografie om andere oorzaken uit te sluiten.

7. Wat zijn de behandelopties?

• Fysiotherapie (belangrijkste behandelmethode).
• Pijnstillers en ontstekingsremmers zoals ibuprofen.
• Corticosteroïdeninjecties.
• In zeldzame gevallen: chirurgie (arthroscopie).

8. Welke oefeningen helpen bij herstel?

• Pendeloefeningen (arm ontspannen laten zwaaien).
• Muurklimoefeningen (vingers tegen muur omhoog bewegen).
• Schouderstretches (arm over borst trekken).

9. Zijn er alternatieve behandelingen?

Ja, onder andere:

• Acupunctuur
• Chiropractie
• Massage
• Hydrotherapie (oefeningen in warm water)

10. Hoe kan ik een frozen shoulder voorkomen?

• Houd je schouder in beweging, zeker na een operatie of blessure.
• Beheer chronische aandoeningen zoals diabetes goed.
• Voorkom langdurige immobilisatie.
• Voer regelmatig stretch- en mobiliteitsoefeningen uit.

11. Hoe lang duurt herstel van een frozen shoulder?

Het herstelproces kan maanden tot jaren duren. De meeste mensen herstellen uiteindelijk volledig, maar het vereist geduld, therapietrouw en volharding.